Sonra, birden içimden şöyle dedim;

“Unuttum” diyerek unuttuğumu sandığım şeyleri,keşke çoktan unutmuş olabilseydim.”

Devam ettim; hatta günün birinde; “Neden bilmem aklıma geldi” demek zorunda kalmasaydım. Böyle olmasaydı, böyle olmasına keşke izin vermeseydim. O gün dediklerimi geri alabilseydim. O gün, hiç çekinmeden yüzüme dediklerini geri alabilseydin. Tekrar, binlerce kez seni affedebilseydim. Annene daha iyi davransaydın, babanı dinleyebilseydin. Hiç düşünmemek diye bi’ şey olabilseydi keşke. Keşke o sokakta benden özür dileyebilseydin. Yalan söylemeseydin hiç kızmazdım ki. Keşke affetmeyi bilebilseydim, keşke affetmeyi bilebilseydin. Diyorum ya, keşke izin vermeseydim. Bir şey olsaydı, başka bi’ şey. Canım acıdığında, canın acısaydı. Bunu yazmama gerek kalmasaydı keşke. Bunları dedirtmeseydin, bunları demeseydim. Yaşanan yanlış şeyleri doğru sanıp, peşlerinden koşmasaydım keşke. “Olmuyor işte be, olmuyor niye anlamıyorsun? Hadi bırak artık” diyebilseydim. Keşke seni bana kötüleyen herkese kızmak yerine “Haklısın” diyebilseydim. Keşke artık seni korumaya bırakabilsem. Keşke artık beni utandırmasan. Çok güzel olurdu. Zaten bana yaptığın kötü şeyleri görebilseydim, çok başka biri olurdum. Böyle olmazdı. Çok başka olurdu.

Keşke olsaydı.

Keşke oldursaydın, keşke oldurabilseydim, keşke oldurabilseydik.

hiç böylesine dibe vurmamıştım sanırım.

beni anlıyor musun hiç? biraz olsun anlıyor musun? hoş sen aklına bile getirmediğin birini,düşünmediğin birini nasıl anlayasın ki. neyse. boşversene.

o zaman ne olacak söylesene..

sén gittikten sonra yalnız kalacağım 

yalnız kalmaktan korkmuyorum da 

ya canım ellerini tutmak isterse..

 

 

lafla vazgeçebiliyor mu insan sevmekten?

Ne kadar az yol almışım / Ne kadar az / Yolun başındaymışım meğer ..

gitme aklım sende kalır,uyuyamam geceleri..

                                                      gitme olur mu? bırakma beni..

Çok şey olacağını sandığım ama hiçbir şey olmayacağını bildiğim halde, aklına gelmek istiyorum. Bir şarkının sözünde hatırladığında olabilir. Bir yazıdan çok sıkılıp, bitiremediğin bir anda da. Bilmem ki, bir arkadaşının hakkımda bahsetmesi. Bir televizyon programı. Ama gelmeliyim işte, bilmem ki, anlatabiliyor muyum? Anlamıyorsundur. Çünkü insan beyninde yaşatır, beyninde öldürür. Beyninde öldürdüğün şeyleri, bilinçaltında da öldürürsün. Ne kadar derinlere hapsedersen, kazıması ne kadar uzun sürerse, yerinden çıkartmak da o kadar zor olur. Şimdi anlıyor musun? Gelmeliyim çünkü, bütün gün “nerdedir” diye düşündüğün birinin seni düşünmediğini düşünmek, bazen çok zor. Bazen çok imkansız. Bazen “olmaz artık” gibi gelse de, bazen kocaman umutlarla kurduğun; “kesin geliyordur” cümlesi gibi. Bittiğine kesin gözle bakarak inandığın bir şeyi yeniden başlatmak, imkansız gözükebilir. Çok zor olabilir. Hatta istediğim hiç olmayabilir. Ama, birinin aklına geldiğini bilmek, bunu bilerek “Yine de”yle başlayan cümleler kurarak mutlu olmak, inan bir insanı çok mutlu eder. Öyle mutlu eder ki, bunları düşündürmek, bunları yazmak zorunda bıraktırtmaz.Bu yüzden aklına gelmek istiyorum. Bu yüzden, aklına geliyorsam; artık hiç çıkmamak istiyorum.

istemiyorum beklemek falan,istemiyorum.

bu belirsizlik beni öldürecek.

‎''Senin gökyüzünde benim yerim yoktu.Kuru dallarında kanatlarım kırılıp koptu''